środa, 8 listopada 2017

Kanapka

Dzień jak co dzień czyli zmachana zziajana lecę po pracy po córkę do przedszkola, gubiąc po drodze pietruszki i bułki kajzerki kupione jeszcze w biegu w osiedlowym sklepie, ale zbierać już nie mam czasu bo już dzwoni syn, że właśnie stoi pod blokiem i czeka, aż ktoś otworzy mu drzwi...

No, jakoś się doczłapałam.
Z siatkami, dzieciami, truskawkami mrożonymi bo rano było "mamo a zrobisz wieczorem koktajl" i chrzanem na sos do mięsa bo mąż uwielbia.

Od progu milion pytań dzieci, latanie za nimi, mówienie po raz tysięczny, że miejsce obuwia nie jest na środku pokoju tylko w szafce z butami...
Oraz oczywiście "za ile będzie koktajl no za ile za ile? Już?"

Za chwilę atmosfera już się nieco rozluźnia, emocje i siatki opadają.

Syn jeszcze ma rehabilitację, a po rehabilitacji niepostrzeżenie po cichutku przykleja się do telefonu bo musi, po prostu musi przejść kolejny poziom w coś tam.

I słyszę "mamo, jestem głodny".
 Oczywiście, już biegnę. 
- Na co masz ochotę?
- Nie wiem - odpowiada czubek głowy wystający zza telefonu.
- Może zupka pomidorowa z makaronem?
- Nie
- A może kanapka z pieczonym kurczakiem?
- Nie 
- To mam jeszcze...
- Nie 
- Nie 
- Nie 
.........
- No to może kanapka z serem żółtym, szynką i ogórkiem? - brzmi 58 pytanie z mojej strony.
- Tak, może być.

  No, nareszcie.

I tak patrzę Na czubek głowy wystający znad telefonu, na córkę spełniającą swoje wewnętrzne potrzeby w postaci wyjmowania na środek pokoju wszystkich książek z półki i na siebie stojącą nad tą lodówką.
I taka jakaś myśl nieśmiało przebiegła mi przez głowę... Że może jednak trzeba bardziej wprowadzać w życie to wszystko, czego od tylu lat uczę się na obozach FAR...
Że może 2 minuty podczas których syn SAM sobie zrobi kanapkę to 2 minuty mojego leżenia na kanapie i delektowania się widokiem mojego dziecka z zanikiem mięśni, który co prawda nie pójdzie sam do toalety, nie otworzy sobie drzwi, ale za to tak cudownie potrafi przygotować sobie posiłek...

- Gotowe! - Powiedziałam.
Czubek głowy z telefonem podjechał do  stołu, po chwili wynurzyły się również oczy, trochę większe ze zdziwienia niż zwykle. 

I można? Można.
Można nawet 2 w 1 bo okazało się, że 3-latki też całkiem nieźle radzą sobie z robieniem kanapek.
A moje 2 minuty wolnego czasu  - bezcenne...